Een bericht van de stripleesclub:
Het EK was enkele dagen geleden van start gegaan toen ik de leden van de Stripclub opwachtte. Mijn vingers waren gekruist dat ze die avond zouden kiezen voor de geur van papier en elkaars gezelschap in de plaats van het flikkerende scherm waarop een paar multimiljonairs te zien zijn die achter een bal aan hollen … En ik moet het ze nageven, trouw waren ze op post. Met mezelf erbij waren we met z’n achten. Ideaal.
De aankomst – Shaun Tan
Ik moet eerlijk toegeven dat – alhoewel ik “het ding” wel al eens had gelezen in een ver verleden – deze strip tot dan toe nog niet echt mijn aandacht getrokken had. Al die tijd heb ik wat gemist, zo blijkt. De tekeningen zijn fotorealistisch, maar zonder oppervlakkig te worden. Er is iets in Tans tekenstijl dat exact weet te vatten in welke nuances de ene emotie verschilt van de andere. Verder is het kleurgebruik doorheen de strip minimaal, maar voornamelijk warm.
Naast de stijl liet ook het verhaal de groep niet onberoerd. De woordloze strip handelt over de migratie van het hoofdpersonage naar een nieuw land. Een thema dat tegelijk van alle tijden als brandend actueel is. De reden dat dit verhaal zo aanspreekt is de universaliteit die het uitstraalt. Door middel van een vreemde symbolentaal en het bevreemdende uitzicht van de stad begrijpen we dat het hoofdpersonage moeilijkheden heeft om zijn weg te vinden. Toch geeft dit beloofde land en zijn inwoners geen negatieve indruk. Integendeel. De groteske monumenten bijvoorbeeld stralen tegelijk geborgenheid en vrijheid uit. Tijdens zijn inburgering heeft hij ontmoetingen met lotgenoten die elk hun verhaal vertellen. Dat hij niet alleen is getuigen ook de pasfoto’s die staan afgebeeld op de binnenflap van de strip. Stuk voor stuk zijn het intrigerende portretten van mannen, vrouwen en kinderen van verschillende origine.
Tijdens de bespreking kwam ook meermaals Tans metaforische beeldtaal aan bod. Bij sommige passages was onze mening over de betekenis ervan unaniem. Andere maakten meer discussie los.
Besluit: we kunnen concluderen dat “De aankomst” een strip is die iedere liefhebber van graphic novels graag zal lezen én blijven herlezen.
De strips die we bespraken kozen we door middel van een stemming, dus zonder de bedoeling dat ze onderling gelinkt kunnen worden. Hoe verschillend ze op het eerste zicht ook schijnen, toch lijkt het alsof ze op hun eigen manier één thema omarmen: een nieuw begin.
Van aankomst tot terugkeer gingen we naadloos over naar de volgende strip van onze leeslijst:
De terugkeer van de wespendief – Aimée De Jongh
“De terugkeer van de wespendief” begint in volle actie. Simon, het hoofdpersonage, staat op de eerste rij wanneer hij getuige is van een vrouw die zichzelf het leven ontneemt door op de spoorweg te gaan staan. Die traumatiserende gebeurtenis heeft een groot effect op hem en haalt een onverwerkt drama van een verongelukte vriend terug naar boven … Op de koop toe hangt er ook de dreigende sluiting boven zijn hoofd van de boekenwinkel die hij van zijn vader erfde.
In het midden van al die miserie duikt plotseling de tiener Regina op, die voor Simon een lichtpunt lijkt te zijn en een klankbord aan wie hij zijn problemen kan toevertrouwen.
Het verhaal leest erg snel en is filmisch opgebouwd. Het is een wervelwind waarin fragmenten uit het heden afgewisseld worden met flashbacks en waar de lijn tussen droom en realiteit steeds dunner lijkt te worden. Qua tekenstijl was deze strip mijn inziens een topper. Toegegeven, ik ben misschien bevooroordeeld, ik heb namelijk een zwak voor zwart-wit tekenwerk. Maar in “De terugkeer …” geeft het volgens mij echt wel een meerwaarde. Een vrij zwaarbeladen verhaal is volgens mij ook niet gebaat bij een uitgebreid kleurenpalet. Bovenop dat alles is het een erg kwaliteitsvolle uitgave: niet alleen inhoudelijk, maar ook vormelijk als een tastbaar mooie aanwinst voor de boekenkast.
Op een enkeling na heeft deze graphic novel de meesten van ons wel geraakt.
Omdat je er tijdens de eerste leesbeurt doorheen lijkt de vliegen, loont het de moeite om hem nog eens te herlezen om zo de gemiste details op te pikken. Bovendien, zelfs als je het niet doet om clues naar de plot te vinden, dan doe je het zeker wel om stil te staan bij de tekeningen die bij momenten grafisch sterk zijn opgebouwd. Voor sommigen was de strip misschien zelf iets té snel uit en mocht hij wat dikker en uitgebreider zijn. Een opmerking vanuit de groep was dat buiten Simon de andere personages niet erg zijn uitgediept. Voor anderen was dat minder een struikelpunt: het verhaal is vooral een subjectieve weergave over wat er zich in Simons hoofd afspeelt. Wij kijken dus mee door zijn ogen.
Misschien wordt de honger van onze stripclubbers naar meer gestild in het najaar, want dan loopt de productie van de film gebaseerd op deze graphic novel ten einde. Het verhaal van Simon, z’n vrouw, Regina en anderen is zo mee te beleven in live-action. Ik ben alvast erg benieuwd of dat medium erin zal slagen de strip te evenaren of zelfs te overtreffen. De andere stripclubbers nodig ik alleszins uit om de verfilming samen te gaan kijken – of het nu tegelijkertijd ook voetbal is of niet.
Volgende bijeenkomst in Bibliotheek Zuid: donderdag 8 december om 18 uur.
Blog Bibliotheek Gent 